Colombia 2, Ecuador, Peru
18 Maart 2014 | Brazilië, Porto Alegre
Wat een land! Meerderen zeggen het; het beste land van Z-A, en dan is het pas je 2e land, maar ik wil het al graag geloven. Tijd heeft een nieuwe dimensie gekregen; het gaat enorm snel. Bogota, een enorme stad met 8 miljoen inwoners, op een plateau in gebergten op 2500 meter hoog, ofwel gewoon bar koud als je net een maand op je slippertjes in de caribbean hebt gelopen (ik vloog van Santa Marta naar Bogota). Bogota trok me niet zo; nogal quasi lelijke verspreide stad, mensen zijn ingetogen en voor grote atracties hoef je ook niet je reis naar Bogota te plannen. Vervolgens heb ik mijn reis voortgezet naar het minder bezochte Sogamoso en omgeving (nog kouder), met 2 heel gezellige Nederlanders, wat je nederlandse taal ook weer ten goede komt. Naast dat het uiteraard nog steeds enorm koud was (7 graden in de nacht, daarvoor kom ik hier niet), heb ik in een meest afgelegen dorp een meest grotesk vuurwerk show gezien, waarna het gehele, maar dan ook echt heel het dorp verlicht werd met kerstverlichting; de officele start van kerst in Colombia. In Mongui een enorm mooie track van 7 uur gewandeld in de bergen met mijn gympen en caribbean coast conditie; top combinatie kan ik zeggen! Doen we ook niet meer.
Ik zette mijn reis alleen voort naar Villa de Levya, een koloniaal dorpje dat doordeweeks stilstaat in de tijd. Op een of andere miriculeuze wijze wilde ik weer een berg op en belandde zo met de hond van het hostel Simon op een berg achter het hostel. Zonder Simon had ik waarschijnlijk daar nu nog steeds gezeten....maar het was weer zo een momentje van, ik zou graag hier nog paar uur kunnen vertoeven. Alhoewel ik mijn autistische uurtjes voortzette op het grote plein in het dorp, kon het niet anders dan dat je weer mensen tegenkomt. Die avond ontmoette ik mensen uit Cali, waarvan de dochter en haar vrienden mij paar weken later, Cali kon laten zien. Ik zette me reis voort vanaf dit dorp "rechtstreeks" naar Medellin, met eerst een bus zonder airco, toen veel wachten om vervolgens, bovenal, in een heerlijk airco bevroren nachtbus vanaf bogota naar medelin te zitten; als je 4 lagen aanhad met een muts, sjaal en een dekentje, zoals ik, dan was dat niet overdreven, maar op het randje van niet koud hebben. Reizen is leuk!
Medellin! Als er ergens geen salsa is maar techno, is het hier. Mijn oren hebben zich dan ook heerlijk vermaakt een aantal dagen. Mister Andre heb ik hier weer ontmoet. Zelfs techno met Paul Ritch onder een brug ergens in een buitenwijk was aanwezig, helaas waren er geen kaartjes meer. Het bruist, het leeft, het heeft de ´mooiste´ (vaak met hulp van een platisch chirurg) mensen, maar tegelijkertijd is het een van de gevaarlijkste steden van Z-A, door de vele barrios die Medellin rijk is. Slaap is nogal overrated in het weekend in Medelin; ik besloot dan ook via Guatape (heel mooi voor een dag), verder te gaan richting Jardin, waar geen enkele backpacker dan ook heen gaat en voor een reden: er is vrijwel niks en de tijd staat helemaal stil; gemiddelde bevolking van 60+ en alles beweegt alsof je ogen alles om je heen vertraagd waarnemen. Om dit iets te versnellen begon ik de dag dan ook met zo 4 bakjes tinto's. Enige wat er was waren koffieplantages. Er was ons aangeraden niet naar Salento (koffie zone) te gaan. Jardin was even mooi (of mooier) en je kijkt niet in een brochure voor een koffietour, maar je vraagt iemand op straat of taxichauffeur of diegene weet waar je een plantage kan bekijken. En het loont! De volgende bestemming, Manizales, scheen geweldig te zijn en hemelsbreed 100 km verderop, hemelsbreed ja. 8 uur verder en je komt eindelijk aan in Manizales, wat ons eigenlijk niet aansprak. Zodoende zijn we naar Cali vertrokken met een gigantische kater die we hadden opgespaard om Manizales nog enigzins goed te beleven.
Weer een grote stad, warm en lelijk, op het eerste gezicht. Andre besloot snel door te gaan naar Ecuador waarna ik verhuiste naar een ander hostel, wat een juiste keuze bleek te zijn: een geweldig warm weer kerstdiner met 20 man, 6 dagen niks anders dan feest, gezelligheid, salsa (je moet eraan geloven in Cali). Ik heb niet zoveel gezien als wel mijn fototoestel in aanslag gehouden, zoals in mijn vorige maand, maar ik maakte minstens zoveel mee door een week in een stad te zijn. Tussen kerst en oud & nieuw is er La Feria de Cali, 5 dagen vol met optochten, feest en gekkigheid, wat dan ook bij uitstek nog een rede vormde om te blijven. Gedurende een avond tijdens de Feria, tevens mijn laatste avond, bezochten we een concert met muziek van de pacifische kust: de energie die hiervan afkwam zorgt ervoor dat je oprecht met open mond staat te staan om vervolgens zelf, terwijl je een typisch pacifisch yoghurt achtige substantie vol met alchohol, waarvan de pacifische mensen zeggen dat het je geil maakt, staat weg te hakken, ook gewoon mee te doen. De pacifische kust heb ik helaas niet kunnen bezichtigen.
Colombia is een land waar ik 6 weken heb weten te vertoeven. Ik zou zo nog maanden kunnen blijven. De mensen zijn verrassend aardig, jugo de lulo is geweldig, de muziek leer je waarderen, de plekken zijn prachtig, jungle, bergen, woestijn, kust, zee, alles), heel cliche geformuleerd maar de essentie van het leven snappen ze hier, rustig uitgedrukt, veel beter, altijd goede koffie als starter van je dag (ideaal), en zo zou ik nog even door kunnen gaan. Efficientie bij de supermarkt rijen bij de kassa 2/10. Owja, laat je niet tegenhouden door gekke berichten over guerilla's ed.
Met veel moeite ben ik verder afgezakt richting het zuiden naar Ecuador. Ik moest de 30e in Montanita zijn (zuidkust van Ecuador) en ik was de 28e nog in Cali. Na 3 dagen aan bussen, bussen, bussen, bussen, uhh en bussen, een vliegtuig, en een bus, belandde ik vol energie in Montanita. Ik heb niks meegekregen van Quito de hoofdstad, behalve dat het blijkbaar onmogelijk is om op zondag, toen ik aankwam, alcohol te nuttigen, wat nogal fijn kan zijn als je 2 dagen achtereen 12u per dag in een bus hebt gezeten.
Enfin, Montanita, wat kan ik zeggen; totale gekkenhuis. Geen sprankeltje Ecuadoriaanse cultuur meer te vinden en voor 6u snachts naar bed gaan lukt ook niet echt. En het beste: op het strand met 1000en mensen, voetjes in het zand, zwembroekje, champagne die naar niks smaakt aftellen voor Oud & Nieuw! In plaats van bezig te zijn naar welk feestje je gaat met wie hoe laat wanneer, sta je gewoon op het strand, drank in je hand en het vuurwerk om je oren om vervolgens de hele nacht in een technotent met die andere rakker te staan. Deze zou ik wel zou weer doen. Puerto Lopez was de volgende bestemming, een dorp waar alles zo tranquillo gaat, dat je zelf alleen maar de hele dag kan denken aan hoe je kan gaan verliggen in je hangmat en wat je gaat eten.
In Santa Marta heb ik iemand ontmoet waarvan haar familie in Guayaquil woont. Zo Colombiaans als ze zijn, kon ik bij deze familie terecht, waardoor ik na Puerto Lopez een aantal dagen doorbracht bij een zeer aardig Colombiaanse familie (bedankt Mar Ciela!). En wat beters dan hartelijk ontvangen worden, naar de kapper te gaan en dat je haar eventjes super geknipt wordt (oprecht). Guayaquil is groot met een geweldige ontstaan geschiedenis, parkjes en een enorme boulevard. Ik kan echter niet goed oordelen hoe het land is, aangezien mijn ervaring in het algemeen alleen 'feestelijk, stedelijk of busselijk' bestempeld kan worden.
Vervolgens vloog ik naar Peru, Lima. Een gigantische stad wat enorm veel te bieden kan hebben. Het eten is formidabel, de parken te kunstmatig, het klimaat is geweldig (paar x per jaar regen, altijd 25C) en de mensen stads. Een local kennen van Lima was voor een stad als Lima zeker een pre, waardoor ik niet alleen het toegankelijke Miraflores aanschouwde, maar ook andere, lokale plekken, parken en bij mensen thuis in Lima. Na een week besloot ik me reis voort te zetten naar Huacachina (Oase dorpje, zandduinen, zandboarden), toerisischer kan het niet, maar geweldig was t zeker. VIa Nazca (Mysterious lines, met een vliegtuigje hop je er overheen) buste ik door naar Cusco!
In cusco had ik een zeer interessant gesprek met een aantal mensen uit Cusco, die mij de geschiedenis en de huidige situatie vertelde vanuit hun perspectief als Andean, de mensen uit de bergen van Peru. Er bestaat een enorme verscheidenheid tussen de mensen in Peru, met name het zuiden en de stad Lima. De Andeanen noemen mensen uit Lima walgelijk en onrespectvol. Peru is een land van rijke geschiedenis, de Inca´s, ruines, geschiedenis en heilige plekken. Lima is een enorme drukke stadse stad waar mensen, en dan met name de regering, werken en geld tekentjes voor de ogen zien. In de geschiedenis van Peru heeft de regering in Lima zich lopen profileren om deel te zijn van een zogenaamde europese cultuur en alle touwtjes in handen genomen, zonder schijnbaar veel respect voor de cultuur noch de geschiedenis (waarom betaal je zoveel voor Machu Picchu? Lima. Wie wil Machu Picchy uitbreiden en exploiteren? Lima. Het gas uit de bergen wordt weggehaald uit de bergen en via leidingen gevoerd naar Lima, om vervolgens hetzelfde gas te verkopen aan die gebieden waar het vandaan kwam, en zo waren er nog veel meer dingen). De Andeans wisten niet beter en hielden zich voor de dommen. De laatste jaren echter is men meer bewust van de situatie en komt men meer op voor de cultuur van de Andean, wat steeds vaker leid tot opstanden en groeperingen tegen de regering. Op de dag dat ik sprak met deze mensen, was er een opstand in Cusco tegen de regering. En wanneer er opstanden groot zijn, zal al het turisme plat liggen voor een dag of 2. En ja, Cusco en omgeving is de toeristenpleister van Peru, dus de kassa voor Lima! Vandaar dat er langzamerhand een verschuiving plaats vindt waarbij de regering en bedrijven in Lima de controle beetje bij beetje verliezen en de Andeanen de controle of besturing krijgen. Het doel: een onafhankelijke staat worden, waarbij Peru dus als het ware 2 verschillende landen zou gaan worden: de Andean en Lima met de rest van Peru. Ik was nogal sceptisch in het begin en stop mensen niet graag in een hokje genaamd walgelijk of stads. Uiteraard, niet alle mensen in Lima zijn zo, maar aangaande de overheid en de aanwezige corruptie geeft dit wel weer wat voor een verdeeldheid er bestaat. Ze waren overtuigd dat over 3 jaar bij de nieuwe verkiezingen de partij van de Andeanen een grotere meerderheid zal hebben wat invloedrijke consequenties tot gevolg zal gaan hebben. Ik ben benieuwd...
Terug naar Cusco. Cusco, geweldig koloniale stad! Alles was op loop afstand, waardoor je dagen aan struinen door de stad niet ging vervelen. Van Alpacas die je slaperig en stoned aankijken op straat, traditionele Andeaanse vrouwen met een typische Peruaanse hoed en een kleurijke zak vol of fruit en groente dan wel arteseníans die hun hele rug al krom hadden getrokken, tot aan markten waar je voor een euro een geweldige Lomo Saltado kon halen, de lekkerste etentjes verscholen achter kolonialen muren en zoveel handicrafts winkeltjes die allemaal beweerden echte originele ´alpaca´ kleren te verkopen dat je na 20 winkeltjes en 10x de exact zelfde trui verder wel beter wist waar de kleren vandaan kwamen (zelfs in Bolivia kwam ik precies hetzelfde tegen, hoewel goedkoper). Ook in Cusco ben ik uiteindelijk dik een week gebleven. Met de kleine tas ging ik vervolgens opweg naar Machu Picchu! Alhoewel zowat iedereen de Inca Trail doet heb ik mijn eigen Inca Rail gedaan, lijkt er veel op, maar toch net even wat daagjes sneller. Om mijn luie Inca Rail enige pit te geven, besloot ik 4uur in de ochtend de 3000 treden tellende trap (enorme klim) te beklimmen. Ik weet niet of je het nog algemene transpiratie kon noemen, maar ik bereikte Machu Picchu in 40 min: ik zwom in het zweet. Het resultaat: als aller eerste de Machu Picchu oplopen met een verlaten oude Inca stad die zich in de ochtend zon voor je opent, prima Inca (t)Rail leek me zo!
Terug in Cusco besloot ik de Jungle in te gaan, Puerto Moldenado, in het zo fijne regenseizoen. Ja ja, dacht ik, beetje regen. Regenseizoen in de Amazone betekent met je tas op je rug met het water tot je knieen door het water lopen en kanoen door water waar normaal een pad ligt om uberhaupt je verblijf te bereiken. Uiteindelijk had ik geluk, en met droog weer heb ik een aantal zeer mooie dagen in de jungle mogen meemaken: velen dieren gezien, het vangen van piranha´s, om ze vervolgens na te hebben gevangen ze zelf met blote hand te pakken en vast te houden, doen we ook niet meer en de amazone opzichzelf is al indrukwekkend! Wegens aanhoudende regen in de dagen erna, zat er niks anders op eerder terug te keren naar Cusco, waar ik mezelf een dag San Pedro heb mogen ervaren.
San Pedro is een cactusplant waarvan sterke hallucineerde effecten een gevolg zijn wanneer je de abstracten van een bepaald deel van de plant kookt en vervolgens drinkt. Het was voor mij een bizar speciale ervaring, iets wat ik nog nooit eerder had gezien, gevoeld, meegemaakt of kon voorstellen. Nu ben ik niet zweverig of gelovig, maar het was iig alles behalve logisch, helder of verklaarbaar. Uiteraard, het is een hallicunerend medicijn, maar bij alleen wat vormpjes en figuurtjes bleef de ervaring niet. Voor iedereen is de ervaring anders, nogal persoonlijk en enorm lastig uit te leggen. Wel kan ik het aanbevelen om het te doen, mocht je je ooit in gelegeheid bevinden om het te kunnen doen. Het was tijd om Cusco te verlaten en zo ook mijn telefoon die nu ergens nog in een taxi ligt of op de zwarte markt (Allemaal prima, maar reizen zonder je muziek, dat is toch echt een flinke bummer, hetgeen ik, nu ik dit schrijf, al 3 weken doe, pfff)
Het was tijd voor Puno! La Candalaria de Virgin de Puno, het jaarlijkse 2 weekse carnaval festijn van Puno in Peru! 30000 mensen in 100en verschillede orkesten, dansgroepen en andere stoetdeelnemers. Kleurrijke custuums waar geen einde aan kwam. Bij aankomst om half 6 in de ochtend werd al duidelijk waarom de Candalaria een groot succes en festijn was: orkest en blazers totaan 8u in de ochtend op de straten (zo vals als ik weet niet wat), iedereen katertje lam, en enorm veel mensen op de straten. Aangezien toeters en bellen in de oren mij geen nachtrust gunde, besloot ik broodnuchter de straat op te gaan, waar bezopen locals mij maar niet me rust konden laten en de alcohol dampen de straten van Puno overheersten, Top! De volgende 2 nachten stonden in het teken van gekkenhuis en feest, nou ja kijkend naar alle macherende orkesten en mensen in pakjes. Je moest dronken of gek, eigenlijk alleen een combinatie voldeed destijds, genoeg zijn wilde je zelf meedansen in de voorbijgaande stoets. Na een fles Pisco kwam dit zeker in orde, wat dan ook hilarisch momenten opleverde.
Peru, een enorm land met vele gezichten. Ik ben niet enorm fan van koude bergtochten, alhoewel deze in Peru zeer geweldig schijnen te zijn. Voor een volgende keer, zal ik zeker een 6000m topje beklimmen. De mensen spreken in het algemeen duidelijk spaans, de keuken is meestal beter dan andere landen in Zuid-Amerika, je kan kiezen tussen woestijn, bergen of jungle, pick your deal. Efficientie van de supermarkt rijen bij de kassa: 3/10.
Het is tijd voor Bolivia! (zie volgende deel voor vervolg)
Ik zette mijn reis alleen voort naar Villa de Levya, een koloniaal dorpje dat doordeweeks stilstaat in de tijd. Op een of andere miriculeuze wijze wilde ik weer een berg op en belandde zo met de hond van het hostel Simon op een berg achter het hostel. Zonder Simon had ik waarschijnlijk daar nu nog steeds gezeten....maar het was weer zo een momentje van, ik zou graag hier nog paar uur kunnen vertoeven. Alhoewel ik mijn autistische uurtjes voortzette op het grote plein in het dorp, kon het niet anders dan dat je weer mensen tegenkomt. Die avond ontmoette ik mensen uit Cali, waarvan de dochter en haar vrienden mij paar weken later, Cali kon laten zien. Ik zette me reis voort vanaf dit dorp "rechtstreeks" naar Medellin, met eerst een bus zonder airco, toen veel wachten om vervolgens, bovenal, in een heerlijk airco bevroren nachtbus vanaf bogota naar medelin te zitten; als je 4 lagen aanhad met een muts, sjaal en een dekentje, zoals ik, dan was dat niet overdreven, maar op het randje van niet koud hebben. Reizen is leuk!
Medellin! Als er ergens geen salsa is maar techno, is het hier. Mijn oren hebben zich dan ook heerlijk vermaakt een aantal dagen. Mister Andre heb ik hier weer ontmoet. Zelfs techno met Paul Ritch onder een brug ergens in een buitenwijk was aanwezig, helaas waren er geen kaartjes meer. Het bruist, het leeft, het heeft de ´mooiste´ (vaak met hulp van een platisch chirurg) mensen, maar tegelijkertijd is het een van de gevaarlijkste steden van Z-A, door de vele barrios die Medellin rijk is. Slaap is nogal overrated in het weekend in Medelin; ik besloot dan ook via Guatape (heel mooi voor een dag), verder te gaan richting Jardin, waar geen enkele backpacker dan ook heen gaat en voor een reden: er is vrijwel niks en de tijd staat helemaal stil; gemiddelde bevolking van 60+ en alles beweegt alsof je ogen alles om je heen vertraagd waarnemen. Om dit iets te versnellen begon ik de dag dan ook met zo 4 bakjes tinto's. Enige wat er was waren koffieplantages. Er was ons aangeraden niet naar Salento (koffie zone) te gaan. Jardin was even mooi (of mooier) en je kijkt niet in een brochure voor een koffietour, maar je vraagt iemand op straat of taxichauffeur of diegene weet waar je een plantage kan bekijken. En het loont! De volgende bestemming, Manizales, scheen geweldig te zijn en hemelsbreed 100 km verderop, hemelsbreed ja. 8 uur verder en je komt eindelijk aan in Manizales, wat ons eigenlijk niet aansprak. Zodoende zijn we naar Cali vertrokken met een gigantische kater die we hadden opgespaard om Manizales nog enigzins goed te beleven.
Weer een grote stad, warm en lelijk, op het eerste gezicht. Andre besloot snel door te gaan naar Ecuador waarna ik verhuiste naar een ander hostel, wat een juiste keuze bleek te zijn: een geweldig warm weer kerstdiner met 20 man, 6 dagen niks anders dan feest, gezelligheid, salsa (je moet eraan geloven in Cali). Ik heb niet zoveel gezien als wel mijn fototoestel in aanslag gehouden, zoals in mijn vorige maand, maar ik maakte minstens zoveel mee door een week in een stad te zijn. Tussen kerst en oud & nieuw is er La Feria de Cali, 5 dagen vol met optochten, feest en gekkigheid, wat dan ook bij uitstek nog een rede vormde om te blijven. Gedurende een avond tijdens de Feria, tevens mijn laatste avond, bezochten we een concert met muziek van de pacifische kust: de energie die hiervan afkwam zorgt ervoor dat je oprecht met open mond staat te staan om vervolgens zelf, terwijl je een typisch pacifisch yoghurt achtige substantie vol met alchohol, waarvan de pacifische mensen zeggen dat het je geil maakt, staat weg te hakken, ook gewoon mee te doen. De pacifische kust heb ik helaas niet kunnen bezichtigen.
Colombia is een land waar ik 6 weken heb weten te vertoeven. Ik zou zo nog maanden kunnen blijven. De mensen zijn verrassend aardig, jugo de lulo is geweldig, de muziek leer je waarderen, de plekken zijn prachtig, jungle, bergen, woestijn, kust, zee, alles), heel cliche geformuleerd maar de essentie van het leven snappen ze hier, rustig uitgedrukt, veel beter, altijd goede koffie als starter van je dag (ideaal), en zo zou ik nog even door kunnen gaan. Efficientie bij de supermarkt rijen bij de kassa 2/10. Owja, laat je niet tegenhouden door gekke berichten over guerilla's ed.
Met veel moeite ben ik verder afgezakt richting het zuiden naar Ecuador. Ik moest de 30e in Montanita zijn (zuidkust van Ecuador) en ik was de 28e nog in Cali. Na 3 dagen aan bussen, bussen, bussen, bussen, uhh en bussen, een vliegtuig, en een bus, belandde ik vol energie in Montanita. Ik heb niks meegekregen van Quito de hoofdstad, behalve dat het blijkbaar onmogelijk is om op zondag, toen ik aankwam, alcohol te nuttigen, wat nogal fijn kan zijn als je 2 dagen achtereen 12u per dag in een bus hebt gezeten.
Enfin, Montanita, wat kan ik zeggen; totale gekkenhuis. Geen sprankeltje Ecuadoriaanse cultuur meer te vinden en voor 6u snachts naar bed gaan lukt ook niet echt. En het beste: op het strand met 1000en mensen, voetjes in het zand, zwembroekje, champagne die naar niks smaakt aftellen voor Oud & Nieuw! In plaats van bezig te zijn naar welk feestje je gaat met wie hoe laat wanneer, sta je gewoon op het strand, drank in je hand en het vuurwerk om je oren om vervolgens de hele nacht in een technotent met die andere rakker te staan. Deze zou ik wel zou weer doen. Puerto Lopez was de volgende bestemming, een dorp waar alles zo tranquillo gaat, dat je zelf alleen maar de hele dag kan denken aan hoe je kan gaan verliggen in je hangmat en wat je gaat eten.
In Santa Marta heb ik iemand ontmoet waarvan haar familie in Guayaquil woont. Zo Colombiaans als ze zijn, kon ik bij deze familie terecht, waardoor ik na Puerto Lopez een aantal dagen doorbracht bij een zeer aardig Colombiaanse familie (bedankt Mar Ciela!). En wat beters dan hartelijk ontvangen worden, naar de kapper te gaan en dat je haar eventjes super geknipt wordt (oprecht). Guayaquil is groot met een geweldige ontstaan geschiedenis, parkjes en een enorme boulevard. Ik kan echter niet goed oordelen hoe het land is, aangezien mijn ervaring in het algemeen alleen 'feestelijk, stedelijk of busselijk' bestempeld kan worden.
Vervolgens vloog ik naar Peru, Lima. Een gigantische stad wat enorm veel te bieden kan hebben. Het eten is formidabel, de parken te kunstmatig, het klimaat is geweldig (paar x per jaar regen, altijd 25C) en de mensen stads. Een local kennen van Lima was voor een stad als Lima zeker een pre, waardoor ik niet alleen het toegankelijke Miraflores aanschouwde, maar ook andere, lokale plekken, parken en bij mensen thuis in Lima. Na een week besloot ik me reis voort te zetten naar Huacachina (Oase dorpje, zandduinen, zandboarden), toerisischer kan het niet, maar geweldig was t zeker. VIa Nazca (Mysterious lines, met een vliegtuigje hop je er overheen) buste ik door naar Cusco!
In cusco had ik een zeer interessant gesprek met een aantal mensen uit Cusco, die mij de geschiedenis en de huidige situatie vertelde vanuit hun perspectief als Andean, de mensen uit de bergen van Peru. Er bestaat een enorme verscheidenheid tussen de mensen in Peru, met name het zuiden en de stad Lima. De Andeanen noemen mensen uit Lima walgelijk en onrespectvol. Peru is een land van rijke geschiedenis, de Inca´s, ruines, geschiedenis en heilige plekken. Lima is een enorme drukke stadse stad waar mensen, en dan met name de regering, werken en geld tekentjes voor de ogen zien. In de geschiedenis van Peru heeft de regering in Lima zich lopen profileren om deel te zijn van een zogenaamde europese cultuur en alle touwtjes in handen genomen, zonder schijnbaar veel respect voor de cultuur noch de geschiedenis (waarom betaal je zoveel voor Machu Picchu? Lima. Wie wil Machu Picchy uitbreiden en exploiteren? Lima. Het gas uit de bergen wordt weggehaald uit de bergen en via leidingen gevoerd naar Lima, om vervolgens hetzelfde gas te verkopen aan die gebieden waar het vandaan kwam, en zo waren er nog veel meer dingen). De Andeans wisten niet beter en hielden zich voor de dommen. De laatste jaren echter is men meer bewust van de situatie en komt men meer op voor de cultuur van de Andean, wat steeds vaker leid tot opstanden en groeperingen tegen de regering. Op de dag dat ik sprak met deze mensen, was er een opstand in Cusco tegen de regering. En wanneer er opstanden groot zijn, zal al het turisme plat liggen voor een dag of 2. En ja, Cusco en omgeving is de toeristenpleister van Peru, dus de kassa voor Lima! Vandaar dat er langzamerhand een verschuiving plaats vindt waarbij de regering en bedrijven in Lima de controle beetje bij beetje verliezen en de Andeanen de controle of besturing krijgen. Het doel: een onafhankelijke staat worden, waarbij Peru dus als het ware 2 verschillende landen zou gaan worden: de Andean en Lima met de rest van Peru. Ik was nogal sceptisch in het begin en stop mensen niet graag in een hokje genaamd walgelijk of stads. Uiteraard, niet alle mensen in Lima zijn zo, maar aangaande de overheid en de aanwezige corruptie geeft dit wel weer wat voor een verdeeldheid er bestaat. Ze waren overtuigd dat over 3 jaar bij de nieuwe verkiezingen de partij van de Andeanen een grotere meerderheid zal hebben wat invloedrijke consequenties tot gevolg zal gaan hebben. Ik ben benieuwd...
Terug naar Cusco. Cusco, geweldig koloniale stad! Alles was op loop afstand, waardoor je dagen aan struinen door de stad niet ging vervelen. Van Alpacas die je slaperig en stoned aankijken op straat, traditionele Andeaanse vrouwen met een typische Peruaanse hoed en een kleurijke zak vol of fruit en groente dan wel arteseníans die hun hele rug al krom hadden getrokken, tot aan markten waar je voor een euro een geweldige Lomo Saltado kon halen, de lekkerste etentjes verscholen achter kolonialen muren en zoveel handicrafts winkeltjes die allemaal beweerden echte originele ´alpaca´ kleren te verkopen dat je na 20 winkeltjes en 10x de exact zelfde trui verder wel beter wist waar de kleren vandaan kwamen (zelfs in Bolivia kwam ik precies hetzelfde tegen, hoewel goedkoper). Ook in Cusco ben ik uiteindelijk dik een week gebleven. Met de kleine tas ging ik vervolgens opweg naar Machu Picchu! Alhoewel zowat iedereen de Inca Trail doet heb ik mijn eigen Inca Rail gedaan, lijkt er veel op, maar toch net even wat daagjes sneller. Om mijn luie Inca Rail enige pit te geven, besloot ik 4uur in de ochtend de 3000 treden tellende trap (enorme klim) te beklimmen. Ik weet niet of je het nog algemene transpiratie kon noemen, maar ik bereikte Machu Picchu in 40 min: ik zwom in het zweet. Het resultaat: als aller eerste de Machu Picchu oplopen met een verlaten oude Inca stad die zich in de ochtend zon voor je opent, prima Inca (t)Rail leek me zo!
Terug in Cusco besloot ik de Jungle in te gaan, Puerto Moldenado, in het zo fijne regenseizoen. Ja ja, dacht ik, beetje regen. Regenseizoen in de Amazone betekent met je tas op je rug met het water tot je knieen door het water lopen en kanoen door water waar normaal een pad ligt om uberhaupt je verblijf te bereiken. Uiteindelijk had ik geluk, en met droog weer heb ik een aantal zeer mooie dagen in de jungle mogen meemaken: velen dieren gezien, het vangen van piranha´s, om ze vervolgens na te hebben gevangen ze zelf met blote hand te pakken en vast te houden, doen we ook niet meer en de amazone opzichzelf is al indrukwekkend! Wegens aanhoudende regen in de dagen erna, zat er niks anders op eerder terug te keren naar Cusco, waar ik mezelf een dag San Pedro heb mogen ervaren.
San Pedro is een cactusplant waarvan sterke hallucineerde effecten een gevolg zijn wanneer je de abstracten van een bepaald deel van de plant kookt en vervolgens drinkt. Het was voor mij een bizar speciale ervaring, iets wat ik nog nooit eerder had gezien, gevoeld, meegemaakt of kon voorstellen. Nu ben ik niet zweverig of gelovig, maar het was iig alles behalve logisch, helder of verklaarbaar. Uiteraard, het is een hallicunerend medicijn, maar bij alleen wat vormpjes en figuurtjes bleef de ervaring niet. Voor iedereen is de ervaring anders, nogal persoonlijk en enorm lastig uit te leggen. Wel kan ik het aanbevelen om het te doen, mocht je je ooit in gelegeheid bevinden om het te kunnen doen. Het was tijd om Cusco te verlaten en zo ook mijn telefoon die nu ergens nog in een taxi ligt of op de zwarte markt (Allemaal prima, maar reizen zonder je muziek, dat is toch echt een flinke bummer, hetgeen ik, nu ik dit schrijf, al 3 weken doe, pfff)
Het was tijd voor Puno! La Candalaria de Virgin de Puno, het jaarlijkse 2 weekse carnaval festijn van Puno in Peru! 30000 mensen in 100en verschillede orkesten, dansgroepen en andere stoetdeelnemers. Kleurrijke custuums waar geen einde aan kwam. Bij aankomst om half 6 in de ochtend werd al duidelijk waarom de Candalaria een groot succes en festijn was: orkest en blazers totaan 8u in de ochtend op de straten (zo vals als ik weet niet wat), iedereen katertje lam, en enorm veel mensen op de straten. Aangezien toeters en bellen in de oren mij geen nachtrust gunde, besloot ik broodnuchter de straat op te gaan, waar bezopen locals mij maar niet me rust konden laten en de alcohol dampen de straten van Puno overheersten, Top! De volgende 2 nachten stonden in het teken van gekkenhuis en feest, nou ja kijkend naar alle macherende orkesten en mensen in pakjes. Je moest dronken of gek, eigenlijk alleen een combinatie voldeed destijds, genoeg zijn wilde je zelf meedansen in de voorbijgaande stoets. Na een fles Pisco kwam dit zeker in orde, wat dan ook hilarisch momenten opleverde.
Peru, een enorm land met vele gezichten. Ik ben niet enorm fan van koude bergtochten, alhoewel deze in Peru zeer geweldig schijnen te zijn. Voor een volgende keer, zal ik zeker een 6000m topje beklimmen. De mensen spreken in het algemeen duidelijk spaans, de keuken is meestal beter dan andere landen in Zuid-Amerika, je kan kiezen tussen woestijn, bergen of jungle, pick your deal. Efficientie van de supermarkt rijen bij de kassa: 3/10.
Het is tijd voor Bolivia! (zie volgende deel voor vervolg)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
